Indoor Triathlon w Hiltonie – tym razem sprint

Było jak zawsze – super. Serio. Po dwóch latach (chyba) przerwy wróciłam do bycia rybką welonką (tym razem 750m to 30 basenów…), i potem szalonym chomikiem – tutaj nic się nie zmieniło – 20K na rowerku stacjonarnym i 5K na bieżni.

Wystartowałam w pierwszej turze – była nas 5 szaleńców na 7 rano. Tak naprawdę to musieliśmy być wcześniej, żeby sobie rower wyregulować, zrobić rozgrzewkę….

Lubię te starty, jedynym minusem jest to, że odbywają się w tygodniu, a człowiek po półtorej godzinie (tym razem dokładnie tyle) jest naprawdę zmęczony a tu normalny dzień….rozumiem, że w weekend na siłowni jest za duży ruch, ale takie starty w środy do łatwych nie należą.

Postawiłam na kolor różowy...

Jeżeli chodzi o formę to potraktowałam ten start jako test – z czym wchodzę w nowy sezon treningowy. Wiem, że wchodzę z pływaniem, które jest wolne ale nie męczące. Z rowerem, na którym czeka mnie dużo siodełkowych godzin i bieganiem, które znowu zaczyna mi sprawiać przyjemność. To ostatnie cieszy najbardziej! Śrubki i blaski już minimalnie dawały o sobie znać, więc zamiast truchtać już powoli biegłam….

Zdjęcie z konieczności - czerwoność intensywna na twarzy - w czarnobiałej wersji...

Tym razem po triathlonie czekała na nas niespodzianka specjalne nogawki masująco-drenująco-coś tam. To był mój pierwszy kontakt z takim sprzętem, więc jeszcze nie mam zdania, ale wiem, że choć trochę pomogły na naciągnięty mięsień. Spokojnie nie z powodu startu, tylko wcześniej na siłowni…..

Za miesiąc znowu zabawa, nie mogę się doczekać, bo lubię atmosferę tych zawodów, międzynarodowy charakter a przede wszystkim to, że każdy ściga się głównie ze sobą…. Są różne godziny startów, różne poziomy wytrenowania i wreszcie różne cele. 

Oby pandemiczne warunki pozwoliły przeprowadzić kolejne zawody!!!