30 lat triathlonu w Suszu – start w jubileuszowych zawodach

Wiele razy rozpisywałam się w samych superlatywach o tym, dlaczego warto spędzić 4 godziny w aucie i pojechać na Mazury, do miejsca, gdzie jest zielona woda w jeziorze i tłumy kibiców…..

W tym roku, po przerwie pandemicznej znów cieszyłam się ze startu w Suszu. 

Jeszcze w czwartek nie byłam pewna, czy pojadę, bo szczękościsk leczony antybiotykiem średnio puszczał….ale są starty ważne i ważniejsze, te w Suszu są sentymentalne. 

Nie poradziłabym sobie na dystansie średnim, ale na sprint wybrałam się z radością.

Plan minutowy wyglądał następująco

1.45 – noc, dzwoni budzik, nie za bardzo wiem co się dzieje…

2.15 – wsiadam do auta, z poduszeczką i kocykiem, wszystko wcześniej zapakowałam więc od razu ruszamy, dobrze być pasażerem a nie kierowcą

5.40 – jesteśmy na miejscu, parking pod Szkołą pusty

6.01 – odbieram pakiet startowy, czepek jest różowy, ale nie ma żelu do kwiatków, który zawsze był w pakiecie, a o którym krążyły zawsze dowcipy

7.05 – rower i wszystkie rzeczy w strefie zmian – jest w nowym miejscu, taka jakaś mniejsza, bardziej uboga

7.50 – rozgrzewka w zielonej wodzie, pływamy bez pianek, bo jest tak ciepło

8.15 – start, poprzedzony oficjalnym otwarciem zawodów

Meta, szybko do strefy zmian i 10.15 wyjeżdżamy przed zamknięciem dróg..

Stopień zmęczenia znaczy, stopień radości – dużo większy! Pływanie – obiecałam, że nie będę nawigować do 3 metry, w efekcie nadłożyłam 50 metrów. Rower- jak zawsze piekło, bo w Suszu podjazdów dostatek! Bieg, tym razem nie wokół jeziorka tylko 4 pętelki do szkoły i z powrotem, co dawało 4 podbiegi i zbiegi.

A teraz najlepsze – jak zawsze w Suszu czułam się wyjątkowo – nikomu nie przeszkadzają zamknięte drogi, sporo kibiców na trasie biegowej, oddani wolontariusze, który z gwizdali, podawali wodę, gąbki i czekali z medalami na mecie.

Było cudownie! Warto było zarwać noc, bo Susz nie zawodzi. Na medali i banerach zabrakło sponsora tytularnego, mam nadzieję, że się znajdzie do za rok, bo nie wyobrażam sobie sezonu bez startu w Suszu!

Na liście życzeń umieszczam jeszcze troszkę późniejsza godzinę startu, bo owszem w domu, w Warszawie byłam na obiad, ale noc w aucie to nie jest to, co lubię najbardziej.

Już się cieszę za rok, różowym czepkiem będę szpanować, tym bardziej, że pasuje do bojki, medal piękny czeka na powieszenie po przeprowadzce….