Siła jest w nas, czyli babskie uprawianie sportu

Moja deska, która złamałam była z jasnego drewna, ja byłam ubrana w spodenki i t-shirt ale podobnie jak pani z Playmobil byłam mega zruszona
i dumna z siebie...fot. D.Szymborska

Złamanie deski pięścią było dla mnie wielkim przeżyciem (w czasie warsztatów Wendo), podobnym było przebiegnięcie przez linię mety pierwszego maratonu, triathlonu czy przejechanie „kreski” w czasie zawodów kolarskich, wreszcie cieszyłam się ogromnie dotykając brzegu basenu na zawodach pływackich. Byłam (a jak sobie to wszystko przypominam, to wciąż jestem) bardzo z siebie dumna. Czułam, że praca, ćwiczenia nie poszły na marne.

Podoba mi się berliński zwyczaj – w poniedziałek pomaratoński ci co dobiegli chodzą z medalami na szyi, niezależnie od tego czy idą do pracy, mają wolne…ot czują się wyjątkowi. Wiadomo, że maraton ma jednego zwycięzcę, ale ci, którzy go ukończyli mają powód do dumy.

 
Nie cierpię hasła – wszyscy jesteśmy zwycięzcami – nie, nie jesteśmy! Zwycięzca czy zwyciężczyni jest jedna, reszta też odnosi sukces w walce ze swoimi słabościami i o to właśnie chodzi w sporcie amatorskim.

Do tego dochodzi jeszcze kwestia wychowania, świadomości. Efekt jest taki, że gdy znajoma jest druga w kategorii wiekowej to mówi: phi, no wiesz, druga byłam, ale tylko w swojej kategorii. Kolejna, która ukończyła zawody triathlonowe: no wiesz fali nie było, trasa kolarska płaska, a bieg to prawie z górki był. Następna, która zwycięża w zawodach pływackich: a mała konkurencja była, no wiesz i to takie lokalne zawody. Wszystkie są podobne do siebie, na ukończenie czy zajęcie miejsca dziewczyny pracowały bardzo ciężko, ale umniejszają swoje osiągnięcia.

Gdy rozmawiam z kolegami to słyszę, że maraton biegli na 3.15 a że wiało okrutnie to na mecie zjawili się dwie godziny później. Wysłuchuję uwag dotyczących organizacji zawodów, które pozwalają zrozumieć zły czas na mecie. Wszyscy są winni, tylko nie ich braki w treningach, a każdy ich medal ma większą wartość niż złoto z Igrzysk Olimpijskich, nawet jak były to zawody gminne i  każdy na mecie dostawał medal za ukończenie. Ot różne perspektywy.

Nie od poniedziałku tylko od dzisiaj to zmieniamy. Jesteśmy dumne z tego co już udało się nam osiągnąć – tak można cieszyć się z przebiegniętych 10 kilometrów, z przejechanych 50. Nie trzeba medali, oklasków, wystarczy własna satysfakcja i duma. Dobre samopoczucie sprawi, że na następnym treningu przebiegniemy o jeden kilometr więcej albo pojedziemy o pięć dalej. Wiele ograniczeń jest w głowie. Nie jest łatwo je zmieniać, ale jeżeli tego nie zrobimy, to trudniej będzie się nam wychodziło na treningi, udział w zawodach nie będzie wzbudzał u nas entuzjazmu…. Sport amatorski ma przede wszystkim sprawiać przyjemność! Jeżeli mamy ochotę się ścigać – świetnie, jeżeli nie lubimy współzawodnictwa też OK, najważniejsze jest poczucie tego, że jesteśmy w czymś dobre. Dobre możemy być kończąc maraton w limicie czasu albo biegnąć na czterdzieści pięć minut dziesięć kilometrów…. Dobre – czyli takie, które trenowały i dały z siebie wszystko.

Wracając do Berlina, co roku (od kilku lat) biegnie w maratonie ponad czterdzieści tysięcy amatorów, kilkadziesiąt osób z elity. Wygrywa jeden, a reszta też ma powody do radości, bo miała możliwość biec po pięknej trasie. Pewno, że czas się liczy – to stoper prawdę ci powie, ale równie ważne są te dobre emocje, takie jak po złamaniu deski – euforia, duma i dużo radości i wiary w siebie!

Zatem Drogie Czytelniczki – jeżeli już dziś trenowałyście to super, jak zamierzacie ćwiczyć wieczorem to świetnie, planujecie aktywny weekend – jeszcze lepiej. Tylko proszę w poniedziałek w pracy, w szkole przy kawie ze znajomymi nie umniejszajcie swoich sukcesów, swojej pracy włożonej w trenowanie! Zwycięzca/zwyciężczyni jest jedna, ale jest wiele spełnionych i szczęśliwych sportowców amatorów, bądźmy nimi!