Świat nie jest czarno – biały! Jest kolorowy!

Na szczęście są też inne kolory...fot. D.Szymborska

Daj spokój, ona nie biega, tylko uprawia marszobiegi, to nie jest biegaczka. On nie umie nawrotu, to nie jest pływak! Nigdy jej nie widziałam na niebieskiej linii, ona nie jest kolarką. Jaki z niego ultamaratończyk, jak on te 100km po asfalcie zrobił…..

Jakoś z wielką łatwością przychodzi nam oceniać innych, klasyfikować. Jak tylko nie spełniają obmyślonych przez nas kryteriów to odpadają. Takie myślenie, mówienie i działanie jest bardzo krzywdzące.

Ta co uprawia marszobiegi, mogła metodą Gallowaya pokonać maraton w 3.45, ten co nie umie nawrotu pływa maratony w wodach otwartych, ta co nie wjeżdża na niebieską linię ma chory błędnik, ale ściga się na szosie, wreszcie ten od asfaltu to przebiegł Sparthathlon czyli 246 kilometrów. I co? I te oceny były niesłuszne, krzywdzące a przede wszystkim oceniające!

A może lepiej posłuchać, porozmawiać? Tyle, że te działania wymagają czasu, zaangażowania. A przede wszystkim otwarcia na innych.

Lubię słuchać, zadawać pytania, czasem w czasie całej rozmowy ta druga strona chce mówić tylko o sobie, tak się w tym zapamiętuje, że na koniec stwierdza, muszę już lecieć to następnym razem pogadamy co tam u ciebie….. Zaczęłam się zastanawiać ilu mam takich znajomych, tych skoncentrowanych tylko na sobie…dużo.

A wszystko przez mem który wczoraj przeczytałam w sieci, śmiałam się długo, a potem zerknęłam na swój telefon – na tapecie zdjęcie mojego roweru….

Mem brzmiał mniej więcej tak: Po czym poznać, że randka z triathlonistą dobrnęła do połowy?  Po tym, że triathlonista mówi: „Ale dość już o mnie, pomówmy o moim rowerze!”

Wyglądam przez okno. Czarny asfalt, biały śnieg. Na szczęście jest (prawie) błękitne niebo. Świat jest kolorowy, a ja cieszę się, że wieczorem pogadam z koleżankami, i to będzie rozmowa, opowieści, śmiech. Bez ocen, bez klasyfikowania….bo na się nie da zaszufladkować!