Carbonara dla górników i biegaczy

Carbonara przygotowana na warsztatach fot. D.Szymborska

Na warsztatach dowiedziałam się, że carbonara wcale nie pochodzi z Włoch. Owszem wymyślili ją włosi ale mieszkający w Ameryce. Poczytałam więcej. Prawda leży gdzieś po środku. Inne źródła podają, że taki makaron zaczęli serwować włosi w Rzymie, gdyż dostawali w paczkach żywieniowych amerykański bekon i tak go stosowali. Usłyszałam też, że to było danie dla górników – proste, tanie i bardzo sycące i dające energię. Czy to aby nie brzmi podobnie, do tego co potrzebują biegacze? Wczoraj zjedliśmy taką carbonarę na kolację i wiem, że to działa – dziś miałam naprawdę dużo siły na trening. Inna sprawa, że taki makaron (jak dla mnie) jest bardzo ciężko strawny i myślę, że gdybym wypiła do niego kieliszek, może dwa wina to mój żołądek byłby bardziej zadowolony. Inna sprawa, czy mój organizm byłby podobnie usatysfakcjonowany a nogi tak ładnie dziś biegały…

Przygotowanie zajmuje trochę czasu bo boczek trzeba starannie wytopić, odcedzić i dopiero wtedy można robić sos.

Składniki:

·      Boczek (im lepszej jakości tym lepiej, ja wytapiałam go długo, z 350g niewiele zostało),

·      Pietruszka do posypania,

·      Śmietana 36%,

·      Żółtka (w zależności od ilości makaronu i boczku od 2 do 3),

·      Pieprz i sól,

·      Masło,

·      Makaron (ja liczę po 100g na osobę),

·      Tarty parmezan (75g).

Przygotowanie:

Boczek wytopić starannie, na początku dodać masła. Potem odlać tłuszcz. Zagotować osoloną wodę na makaron. Gdy makaron będzie prawie gotowy do wytopionego boczku dodać śmietanę wymieszaną z żółtkami. Odcedzić makaron. Przełożyć z powrotem do garnka, wymieszać staranie z sosem. Dodać parmezanu, podawać posypany pietruszką. Smacznego biegowego!

Domowa carbonara fot. D.Szymborska