„Biec albo umrzeć’ – Kilian Jornet

Tam biegałam i tam biega Kilian Jornet fot. D.Szymborska

Nie wiem jak to jest patrzeć na szczyt Kilimandżaro, ale wiem co czułam widząc Monte Perdido. Cudowną, groźną i fascynującą górę. Tam gdzieś na horyzoncie. Kilian Jornet po prostu na nią wbiegł. Jest w tym najlepszy na świecie.

Zanim o karierze Kiliana mój ulubiony fragment dotyczący kuchni: „Po prawej znajdowała się kuchnia z trzema palnikami i piekarnikiem, gdzie trzymaliśmy dwa garnki, patelnię do paelli i blachę.” – UWIELBIAM takie fragmenty, tak samo jak uwielbiam paellię!

Kilian urodził się w 1987 i prawie od urodzenia biegał po górach, rodzice mieszkali w górach, on dorastał wspinając się, jeżdżąc na nartach i tak zostało.

Ten 26 latek nie ma innego życia niż bieganie, jednak nie jest to zwykłe bieganie to jest podniebne fruwanie jak nazywa pokonywanie tras powyżej dwóch, trzech tysięcy metrów.

Książka (a bardziej tłumaczenie z katalońskiego) nie jest porywające, nie znam oryginału więc nie wiem jak go czyta. Tu znów taki mały szczegół, Kilian, jak wynika z książki jest nacjonalistą katalońskim, stolicą kraju dla niego jest…. Barcelona oczywiście.

Jestem pełna uznania dla Kiliana, dla jego osiągnięć, jednak po lekturze książki zrobiło mi się tak smutno. To kolejna osoba, która odnosi światowe sukcesy w sporcie ale w życiu osobisty, jest samotny i nie ma nikogo bliskiego. Owszem wspomina o rodzicach, rodzeństwie jednak dziewczyna z którą próbował ułożyć sobie życie od niego odeszła.

Kilian, urodzony i wychowany w górach ma do nich ogromny szacunek, podoba mi się zdanie, które jest tytułem jednego z rozdziałów – „Szczyt zdobywa się wtedy, gdy już udało się z niego zejść.”

Podsumowując to naprawdę ciekawa górska opowieść. Nie można jej czytać na nizinach, robi się wtedy tęsknie do gór, wiatru, widoków. Na szczęście w sobotę mam nadzieję zrobić pierwszą przebieżkę po Dolomitach. Kilian oczywiście zbiegał je przed mną. Ja będę spokojnie pokonywać kilometry, on fruwa, ja będę miała chwilę by podziwiać widoki, on na taki luksus pozwala sobie tylko wtedy gdy jest pierwszy na szczycie i ma przewagę co najmniej kilkunastu minut przed następnym zawodnikiem. Ja będę ścigać się z samą sobą, on ściga się z całym światem. Obydwoje lubimy zwyciężać, obydwoje szanujemy góry. Dla mnie są one miejsce, które czasem odwiedzam, dla niego całym światem.

Biec albo umrzeć, Kilian Jornet, Wydawnictwo EQN, Kraków 2013