A Ty co oddasz żeby odnieść sukces?

Część sukcesów co wiszą na ścianie fot. D.Szymborska

Tak się siebie zapytałam. A to dlatego, że w generalce kobiet w Falenicy jestem 4 (słownie czwarta) – boli. W kategorii wiekowej 2 (słownie druga).  I co? I nic. Żaden ze startów w Falenicy nie był startem priorytetowym, to wszystko były „tylko” treningi.  Tylko, że tak to można napisać a chciałoby się inaczej. Inna kwestia, która naprawdę cieszy to jeżeli zmęczona, pomiędzy treningami jestem w stanie tak biegać to jest dobrze. Tylko tak nie wystarczająco dobrze… Marudzę wiem. Zamiast się cieszyć narzekam. Ze startami to jest tak, że trener mówi – to trening tyle, że w towarzystwie. Jednak jak się stoi na starcie to nagle to towarzystwo staje się konkurencją biegową, puls skacze, ścigać się chce! A organizm mówi, Dota wczoraj tyle pływałaś, jutro masz rower to sobie tak pobiegnij…. Broni się. Jednak biega się głową, więc pomimo tego, że „odcina prąd” po pierwszym kilometrze biegnie się dalej...

Odpowiadając na samej sobie zadanej pytanie – oddam dużo, ale nie za dużo gdy sukcesem ma być wynik w zawodach, które są treningiem. I tak się kółko zamyka. Jeżeli to trening to nie ma pucharów, jeżeli to zawody to trzeba dać z siebie wszystko….

Im dłużej biegam tym większego dystansu nabieram. Nie chodzi tutaj o przebiegnięte kilometry ale o to co ważne, ważniejsze i najważniejsze. Pamiętam jak dwa lata temu przed berlińskim maratonem biegłam sprawdzian w czasie Grand Prix Kabat, na 5K miałam 20 minut, biegłam super. Na 8 zaczęło mnie boleć kolano, przeszłam do marszu, bieg ukończyłam w czasie 52 minut. Byłam mega wściekła, mogłam coś nabiegać ale zachowałam się odpowiedzialnie. Na drugi dzień kolano nic nie bolało! Nie wiem co to było, wiem, że teraz bym postąpiła podobnie. Wyjątkiem są starty o priorytecie A. Jakby mi urwało kolano trudno też bym biegła.

Zatem oddam zwycięstwo w zawodach treningowych po to by odnieść sukces w tych, które są dla mnie najważniejsze. I może będę smutna (nie może, na pewno) jednak wiem, że trenuję do czegoś innego….

A to wszystko dlatego, że rozmawiałam z kolegę, który mówi, że nie uznaje zawodów jako treningów. Twierdzi, że albo wszystko albo nic. A ja pozostanę przy swoim, uważam, że zawody mogą być naprawdę rewelacyjnym treningami. Bardziej mobilizują, a jeżeli są „biegane” zgodnie z planem to przydają się bardzo. Zgodnie z planem to znaczy tak jak wynika z rozpiski… Uff odreagowałam, podsumowując zrobiłam trening, który pozwolił mi zająć 4 miejsce w generalce i jestem z siebie zadowolona, owszem chciałabym więcej ale cieszę się z tego co jest. Za rok pewno znów będę trenować, może będę bardziej wypoczęta, a może mniej, wiem że znów przyjadę na wydmy do Falenicy, a 15 marca postaram się dojechać by odebrać medal, bo te ceramiczne „cudeńka” ogromnie cieszą!