Bieżnia mechaniczna = koszmar

Przez szybę…fot. D.Szymborska

Na dworze zimno, obskurnie ale i tak wyjdę na trening. Jest plan do wykonania, a bardziej do wybiegania. Jest też bieżnia mechaniczna często ustawiona przy oknie w klimatyzowanej siłowni, z telewizorkiem, z milionem możliwości treningu, z guziczkami, z miejscem na bidon, wbudowanym pulsometrem, wyliczeniem spalonych kalorii. Czego to w niej nie ma…..sama najnowocześniejsza myśl techniczna.

Nie ma w niej: zapachu lasu, chrumkających dzików o poranku, widoków gdy już na górkę wbiegnę, radości. Tego w niej nie ma. 

Jest za to możliwość oglądania telewizji. Metodycznego uderzania nogami w przesuwającą się taśmę. Informacji o przebiegniętych kilometrach. Pewno chomik by się cieszył, choć podobno woli takie kółko kręcące bo można więc podbiegów zrobić.

Dla mnie bieżnia to ostateczność. Kilka lat temu postanowiłam sobie, że na bieżnię będę chodzić zimą jak będzie więcej niż minus 18. Na szczęście w czasie kiedy wychodziłam na treningi to jeszcze mi się nie przydarzyło.

Inne powody wejścia na bieżnię to – brak czasu i znajomości terenu a konieczność wykonania treningu w jakimś obcym mieście. Ostatnio biegałam w Gdańsku, trening zrobiłam, zeszłam z bieżni w głowie mi się zakręciło i ucieszyłam się, że jestem już po treningu…bo to wcale łatwe bieganie nie było. Telewizja rozpraszała, za nim nie wyłączyłam sobie tv to o mało bym się „wkręciła” aż za bardzo i krążyła jak placek razem z bieżnią.

Biegam dużo, a na palcach jednej ręki mogę policzyć treningi na mechanicznym potworze w ciągu ostatnich lat. Teraz mi się jeszcze przypomniał trening w Katowicach, zeszłej zimy. Wybrałam bieżnie bo dzień wcześniej jak biegałam to zaczepiało mnie dużo żuli i na „kołowrotku” czułam się bezpieczniej.

Treningów na bieżni mam tak mało, że większość pamiętam, zwykłe treningi po prostu biegam, wpisuję do arkusza i zapominam. To plus bieżni – pamiętam co i gdzie biegałam.

Będę kończyć bo wyszło prawdziwe a nie telewizyjne słońce i trzeba iść pobiegać!

Bieżnia na zdjęciu to dla mnie smutny obraz. Pokazuje piękny świat, las tyle za szybą. Niedostępny dla biegacza bieżniowego…. To tak jak jedzenie cukierka przez papierek….