Przetrenowanie – czyli jak się nie wykończyć trenując i dlaczego kocham „szosę”!

Mój pierwszy raz...fot. T.

Niektórzy nie mają motywacji do treningów inni mają jej zbyt dużo. Dziś będzie o przetrenowaniu. Ale też o tym dlaczego uwielbiam mój rower!

Amatorskie uprawianie sportu od profesjonalnego różni się tylko tym, że nikt nam nie płaci a wręcz odwrotnie to my płacimy za wszystko ale trenujemy tak jak zawodowcy. To oczywiście skrajny przypadek, jednak wielu do nich zaliczam. Jak każdy zawodnik zdarza mi się „wiedzieć lepiej”, bo „znam swój organizm”.

Z autopsji wymienię objawy przetrenowania:

·      Zaczyna się niewinnie, znika uśmiech podczas treningów,

·      Trening przestaje być przyjemnością staje się czymś co MUSIMY wykonać,

·      Źle śpimy, śnią się nam zawody, kontuzje itp. u mnie to są na przykład wielkie fale w ciemnym morzu i ogromne trudności w dopłynięciu do brzegu…

·      Jesteśmy poddenerwowani, łatwo się złościmy, bywamy drażliwi w bardzo błahych kwestiach (dlatego tak trudne jest życie ze sportowcem),

·      Gdy się budzimy nie jesteśmy wypoczęci,

·      Ogrania nas apatia zamiast normalnie zasznurować buty „zawieszamy się” na chwilę,

·      Kontuzje – jeżeli do tej pory nie posłuchaliśmy swojego organizmu i nie przystopowaliśmy z treningami to nasze ciało po prostu się popsuje bo wie, że wtedy będzie miało spokój – nie będzie treningów.

Wypisując te punkty zorientowałam się ile wymagam od swojego organizmu a jak mało go słucham. Na szczęście nie doszłam do ostatniego punktu.

Dlaczego o tym piszę bo…. w weekend tylko na rowerze pojeździłam. Owszem porządny trening ale nic więcej. To wszystko dlatego, że wszystkie wcześniejsze punkty dotyczyły mnie.

Czasem warto zrobić sobie test. Taka psychozabawa jak z kolorowego pisemka…. Jeżeli uważasz, że więcej niż 3 wymienione przeze mnie punkty opisują twój stan to….. daj na luz bo bardzo szybko przejdziesz do punktu 7 a wtedy nie ma żartów i cały sezon może być zepsuty.

A teraz o moim rowerze. Wczoraj pierwszy raz na nim jeździłam tak naprawdę! To znaczy nastukałam już wiele kilometrów u siebie w pokoju przed telewizorem, oglądnęłam House of Cards itp. jednak NIGDY na nim nie jeździłam po normalnej drodze.

Giant TCR Composite 1 bo tak nazywa się mój Huragan to cudowna maszyna. Wpinane buty dodają dreszczyk emocji – czy zdążę się wypiąć. Jeżeli miałabym w jednym zdaniu napisać jak to jest jeździć na takiej szosówce to brzmiałoby to mniej więcej tak:

Wpinam buty i dzięki sile moich mięśni teleportuje się w inne miejsce, nie czuję ciężaru roweru wiem, że wszystko zależy ode mnie, a wiatr bardzo wieje w twarz. 

Wielkie WOW jak łatwo się rozpędzić, jak lekki jest ten rower jak bardzo chce się na nim jeździć. Tyle o moim wiosennym zauroczeniu! A o nowych hamulcach to napiszę oddzielny post…. Należy się im!