Grand Prix Żoliborza - Brzegiem Wisły - relacja

Medal fot. D.Szymborska

To już wszyscy wiedzą, nie udało mi się wystartować w dwóch biegach jednego dnia. She Does Not Run The Night. Szkoda. Za to rano biegało się na Żoliborzu. To mam o czym pisać!

Biuro Zawodów mieściło kilkadziesiąt metrów od Wisły. Przy klubie sportowym Spójnia. Nigdy nie byłam w tej okolicy, nie znałam tamtej trasy. Najpierw nie wiedziałam jak tam trafić z Centrum Olimpijskiego. Na szczęście organizatorzy odbierali telefony. Wytłumaczyli jak dojść. W końcu trafiłam. To mnie tylko utwierdza dlaczego nie startuję w biegach na orientację! Znalazłam, odebrałam numer startowy, dostałam batonik i worek na depozyt. Dziś skwapliwie z niego skorzystałam. Zaraz po biegu jechałam kibicować na zupełnie inne zawody, dla odmiany w hali, więc miałam ciuchy na przebranie, kosmetyki itp. Organizatorzy tego nie reklamowali, ale po biegu można było wziąć prysznic – ważne, jak nie wraca się szybo do domu.

Miałam chwilę czasu do startu, siadłam sobie na ławeczce i patrzyłam na Wisłę. Było naprawdę ślicznie! Komary mnie omijały bo na nodze miałam swoją opaskę (Parakito). Przed startem spotkałam T. trenera sprinterów i sprinterek. Ponarzekaliśmy na alergię i pobiegliśmy rozeznać trasę. I tutaj zaczęło robić się nieciekawie. Wszędzie białe kłaczki – czyli pyłki. Oprócz pyłków, trasa piaszczysto/betonowo/ziemno/trawiasto/chodnikowo/asfaltowa. Dosłownie wszystkie rodzaje nawierzchni. Brakowało tylko taranu. Rekonesans zrobiony. Można było się porozciągać i poczekać na start. Nie musieliśmy się martwić, że mięśnie ostygną – byliśmy dobrze rozgrzani i było bardzo gorąco.

Trasa – trzy pętle – za tym nie przepadam, bo takie powtórki to nic przyjemnego – trzy razy zbiegać i trzy raz podbiegać….

Pyłki, jeszcze raz pyłki to najmocniej mi utkwiło w pamięci. Po drugie to były pierwsze zawody, w których biegłam z Timex Run Trainer 2.0. I….no właśnie na starcie wcisnęłam przycisk – zapiszczał i pobiegłam. Po 400 metrach zorientowałam się, że przycisk to owszem wcisnęłam ale nie ten, co uruchamia stoper. No więc trasę mam krótszą o 400 metrów. Ekran ustawiałam sobie tak by widzieć prędkość chwilową. Wolałam nie patrzeć na puls bo z racji alergii, kłopotów z oddychaniem bardzo szybko robi się bardzo wysoki i nie chce spadać. Tak sobie biegłam…. Jedno kółko, drugie. Na trzecim rozczarowanie, że zwinęli picie ze stoliczka. Inna sprawa, że na ostatnie 400 metrów jakoś specjalnie go nie potrzebowałam ale się zdążyłam „przyzwyczaić” że tam je wydają.

Meta, butelka wody i medal. Do tego makaron dla wszystkich. Nie jadłam ale poprosiłam o możliwość zrobienia zdjęcia.

Potem prysznic, świeże ciuchy i z medalem w plecaczku ruszyłam dalej.

Organizacja, jak to zawsze bywa na Żoliborzu super. Atmosfera świetna. Trochę mi żal, że nie miałam jak wystartować we wcześniejszych biegach i GP pobiegłam tylko jedno. Za rok będę próbowała je wpisać w kalendarz sportowy. I już czekam na bieg mikołajkowy, bo bardzo go lubię!

Potem był deszcz, grad, zalane ulice. Teraz świeci słońce a ja mam wolny wieczór bo She Does Not Run The Night.

Ławeczka z widoczkiem fot. 

Medal fot. D.Szymborska

Makaron fot. D.Szymborska