„Strategia mistrza” czyli coś więcej niż doping

Kilka lat temu, po biegu przebrałam się w suche, "cywilne" ciuchy, wsiadłam do auta i pojechałam do domu. Dopiero wieczorem zerknęłam na wyniki.  Okazało się, że byłam trzecią kobietą na mecie, a organizatorzy, jak się ich pytałam o wynik na mecie się zwyczajnie pomylili. Nagroda i puchar przyszły pocztą kilka dni później. Było mi bardzo źle. Trenuję po to, by w czasie dekoracji wejść na podium, przyjąć gratulacje i cieszyć się całą sobą z tego co osiągnęłam. Takie momenty się pamięta, dla nich się żyje. Lanc Armstrong właśnie tej radości, tego szczęścia pozbawił wielu kolarzy. Zrobił tak wielką krzywdę, coś czego się nie da się nigdy nadrobić. Niesłusznie stał na podium, to on podnosił ręce w geście zwycięstwa, to on zabrał szczęście innym.

Byłam wściekła chwilę na organizatorów biegu, ominęła mnie dekoracje, ale te zawody nie miały żadnego znaczenia w rankingu, ot lokalny bieg, a jednak smutek i rozgoryczenie pozostało do dziś. A to co zrobił Lance Armstrong to było dużo więcej, to było złamanie karier, to było odebranie szansy na start w Igrzyskach Olimpijskich, wreszcie to było niewyobrażalnie wielkie oszustwo. 

Nie jestem w stanie sobie wyobrazić co czuli kolarze, gdy dowiedzieli się o tym, że ten kto z nimi wygrał, został zdyskwalifikowany. Owszem drugi na pudle stał się mistrzem, ale to nie o nim było w gazetach, to nie on w danym momencie był zwycięzcą….trzeci stał się drugim, a czwarty, którego nie było na żadnym zdjęciu zajął trzecie miejsce. Owszem dostali to co im się należało, ale po latach, po cichu…to ktoś inny stał na podium i jechał w żółtej koszulce…

Niby to wszystko wiedziałam, czytałam artykuły prasowe, pamiętam jakim bohaterem był dla mnie Lance, jak trzymałam kciuki, żeby wyzdrowiał, jak podziwiałam go za powrót do sportu zawodowego. To był KTOŚ! To był mistrz, zwycięzca, który okazał się kłamcą i oszustem. Oszukał mnie i cały świat.

Film „Strategia mistrza” momentami był dla mnie nudny, lecz jak wyszłam z kina i zaczęłam rozmawiać, o tym co zobaczyłam, o tym co myślę o dopingu, zrozumiałam, że owszem film dział się powoli, ale właśnie po to by pokazać jak złym człowiekiem był (choć wciąż żyje, tyle, że nie już w sportowym świecie) Armstrong.

Przerażające było dla mnie to jaką moc miał ten kolarz, jaką siłę przekonywania, to on stworzył „PROGRAM” czyli system dopingu całej drużyny. Nie wystarczyło by on sam truł swój organizm, ryzykował zdrowiem, życiem. Do tego potrzebował grupy kolarskiej, ludzi, którzy zapracują na jego sukces, którzy również dzięki dopingowi podniosą swoją wydajność.

Na filmie doping pokazany jest jako zastrzyki, transfuzje, przetaczanie krwi. Nie ma obrazów śmierci, zakrzepów, wypadków. Ot strzykawki i woreczki z krwią… Myślę, że warto by wszyscy, którzy poważnie myślą o sporcie zobaczyli ten film. Granica między tym co etyczne, zdrowe jest bardzo cienka, gdy przekracza ją lekarz, to dysonans poznaczy często zostaje zniwelowany. Dlatego bardzo ważne jest, by młodzi sportowcy nie zostali sami po projekcji filmu, bo paradoksalnie mogą wysnuć złe wnioski – doping jest do ukrycia, a gdyby nie chora ambicja Armstronga to nic by nie ujrzało światła i byłby on dalej gwiazdą, bohaterem i celebrytą. Doping to zło i nic tego nie zmieni!

Myślę, że film przyda się też starszym zawodnikom, czytałam amerykańskie badania, wśród amatorów, tych, którzy ścigają się grupach wiekowych nie brakuje takich, którzy decydują się na doping. Taki profesjonalny, pod kierunkiem lekarza….taki jak miał Armstrong….

Kolarstwo jest pięknym sportem i tak jak każda dyscyplina chciałabym żeby pozostał wolny od dopingu. To takie życzeniowe myślenie, bo zawsze znajdzie się ktoś kto, uzna, że można „spróbować” dopingu. Film pokazał, że bezapelacyjnym winnym był Armstrong, ale wiele osób przymykało oczy, pomagało, było zamieszanych w cały „Program”. Lance sam by tego nie zrobił, trafił na zgrany zespół, oddanego lekarza i szefa ekipy, którzy brali czynny udział w dopingu swoich zawodników.

Nikogo, kto zdecydował się na doping nie chcę tłumaczyć, taki sportowiec przestaje się ścigać naprawdę, to tak jakby jechał z silniczkiem w rowerze (podobno to też się zdarza….) ale rozumiem, że wśród młodych kolarzy presja na wyniki może być tak wielka, że słabsi jej ulegają. Potem wycofanie się z takiego jak Armstronga albo innego „programu” staje się niemożliwe… sport przestaje być czysty….

Historia Armstronga kończy się wraz z dożywotnią dyskwalifikacją, uniemożliwieniem mu startów w zawodach sportowych. Jest to najstraszliwsza kara dla sportowca, jednak nie będzie ona nigdy wystarczającym zadość uczynieniem dla tych, których oszukał. Zarówno dla innych zawodników jak i dla tych, którzy jak ja ogromnie go podziwiali.

Lanc pokazany w filmie, jest antypatycznym, wpatrzonym w siebie zawodnikiem. Jest też zdeterminowanym, ciężko harującym sportowcem. Doping, dopingiem ale Armstrong bardzo ciężko i ambitnie trenował. Jednak szacunek dla jego osiągnięć znika jak pomyśli się, że to wszystko było przy „wspomaganiu”. Sprawdziłam jego wyniki w triathlonie – świetne. Jednak od razu pomyślałam, e pewnie to też było oszukiwane…..jak raz sportowiec użyje dopingu to niszczy sobie życie na zawsze. 

Strategia mistrza. Prawdziwa historia największego oszustwa naszych czasów. Reżyseria: Stephen Frears, występują: Ben Foster, Chris O’Dowd, Guillaume Canet, Jesse Plemons, Lee Pace.