„14 minut” – Alberto Salazar – nie polubiłam..

14 minut Alberto Salazar

Alberto Salazar, Kubańczyk, Amerykanin, biegacz, zwycięzca. Jego życiówki powalają. Trzy razy wygrał Maraton Nowojorski, nie wspominając o ultramaratonie w Afryce. A książka wcale nie jest o tym. Jest o głębokiej wierze, pielgrzymce, a przede wszystkim o 14 minutach śmierci którą przeżył Alberto.

Ciężko się ją czytało. A to wszystko dlatego, że nie polubiłam Salazara. Nie wydał mi się ani trochę sympatyczny, nie był naturalny. Historia opowiedziana w książce to przeplatające się wątki biegowo religijne. I tak okładka, Alberto nie patrzy na mnie miło, wiem, że po tym co przeżył (śmierć kliniczna) to cud, że w ogóle na mnie spogląda…. 

Dlaczego go nie polubiłam? Nie z zazdrości, nie z zawiści. Wręcz przeciwnie, jestem pełna podziwu i szacunku dla tak szybkiego biegacza. Salazar zwyciężał wtedy kiedy, biegacze nie mieli takiego wsparcia, zaplecza lekarzy, fizjoterapeutów. On po prostu biegał. Na tyle rewelacyjnie, że zwyciężał wszystko co do wygrania było. Potem przyszedł czas kontuzji, depresji. To duża odwaga przyznać się do swoich cierpień, do przyjmowania tabletek, leczenia. Alberto jest z jednej strony szczery w swojej książce (pisał ją John Brant) z drugiej wydaje się odległy i kreujący swój wizerunek, „sprzedający” tylko to na co ma ochotę.

Przeczytałam 229 stron i dalej nie wiem jakim jest on człowiekiem. Znam jego osiągnięcia, sukcesy i porażki. Wiem, że cudem przeżył. Nie wiem jak bardzo zmienił się po tych 14 minutach śmierci klinicznej. Nie sądzę, żeby ktoś oprócz niego wiedział co się w nim się zadziało. Wspomina tylko o problemach z pamięcią krótkotrwałą…

Nie wiem czy czytałam książkę „biegową”. Nie dużo dowiedziałam się o treningach, za to poznałam rodzinę Salazara, kubański temperament ojca. Nie wiem do końca jak biegał Salazar, wiem za to, że raz jak zjadł stek przed biegiem przełajowym to mu źle poszło. Wspomniał o żonie, o dzieciach, o braku światła w tunelu. Opowiedział mi historię swojej religijności, ale nie był w tym męcząco ewangelizujący. Myślę, że nie polubiłam Alberto, bo nie widziałam w nim prawdziwego człowieka tylko maszynę, która miała tytułowe 14 minut przerwy w swoim trwaniu.

14 minut. Historia legendarnego biegacza i trenera. Alberto Salazar, Jaohn Brant, Wydawnictwo Galaktyka, Łódź 2013