Dokąd zmierzasz agresywny biegaczu?

Ślepa biegowa uliczka? fot. D.Szymborska

Nie lubię anonimowości, dlatego od powstania Oneginetatopa komentować można tylko wtedy jak się ma google id. Niby można sobie jakieś założyć, ale dużo z tym roboty więc większość komentarzy pochodzi z prawdziwych profili. Piszę o tym dlatego, że równolegle do bloga wile wpisów publikuję na Facebooku, czasem linki, czasem fragmenty a innym razem tylko zdjęcia. A tam wolna amerykanka. Przekleństwa, hejterstwo. Słowne przepychanki, ze mną (nie odpowiadam) i z innymi (odpowiadają). Agresja.

Pozostaję idealistką, wciąż uważam bieganie za piękny i elegancki sport. Twierdzę, że w większości ci co biegają są dojrzałymi, świadomymi siebie osobami. Bo kto inny kosztem snu albo tez imprezy (w zależności od tego czy trenuje rano czy wieczorem) wychodziłby do lasu, parku by przez godzinę, półtorej biegać?

Zastanawiam się skąd ta agresja? Niestety nie tylko słowna, w czasie biegów zorganizowanych też się pojawia, wyzwiska, złośliwe komentarze, przepychanki.

W Internecie, moi zdaniem, wynika z tej tak nie lubianej przeze mnie anonimowości a w świecie realnym z niedojrzałości.

Skłaniam się ku temu by twierdzić, że do biegania trzeba dorosnąć. Niektórym zabiera to ponad trzydzieści lat, innym wystarczy osiem.

Tak w poniedziałek i tak refleksyjnie? Może dlatego, że pada, może to wszystko przez to, że dziś dużo pływałam w piance a to inaczej męczy mięśnie.

Jestem zwyczajnie zmęczona tym jak ludzie sobie nawzajem dokuczają. Może wynika to z tego, że teraz jest taki boom na bieganie? Kiedyś (choć do dziś na wsi lubelskiej tak jest) śmiano się z biegaczy, dlatego stanowiliśmy grupę, chcieliśmy trzymać się razem. A teraz? Wielu ludzi zaczęło biegać, bo: tak wypada, w pracy się trzeba pokazać, wszyscy biegają, wreszcie tak jest modnie. Z jednej strony to super – tyle osób zaczęło się ruszać, z drugiej niektórzy biegają i tego nie cierpią albo robią to na siłę. Efekt? Nic im się nie podoba, nie ma radości z przebiegniętych kilometrów, nie ma opowieści o spotkanej sarnie w lesie. Jest za to frustracja, że buty drogie i nie takie, że w parku tłok, że ktoś biegł szybciej/wolniej/nie tą stroną/z uśmieszkiem/skwaszony/gruby/chudy/spocony* Niepotrzebne skreślić.

Agresywny biegaczu zmierzasz w ślepą uliczkę. Na końcu nie będzie ładnego medalu, nie będzie życiówki. Nie znajdziesz tam przyjaciół, nie spotkasz fajnych ludzi bo nawet na nich nie spojrzysz. Z nikim nie porozmawiasz bo nie zdejmiesz słuchawek z ogłuszającą muzyką. Będzie ci dalej źle. Będziesz sam.

A może inaczej? Z uśmiechem, życzliwością? Dziwnie tak wyjść na trening i nie narzekać. Cieszyć się ze wszystkiego. Jest trudno. Mnie samej czasem zdarza się mieć tak strasznie skwaszona minę, na szczęście po 40 minutach ciągłego biegu uśmiech sam się pojawia. Wiem, że zmęczenie robi swoje. Jak mam trudny trening w perspektywie to może nie szaleję z radości, choć z drugiej strony marzę o tym by się już skończył i żebym mogła być z siebie dumna i szczęśliwa. To uczucie najbardziej lubię. Dlatego nie zawsze biorę zegarek, nie zawszę muszę się ścigać, czasem idę pobiegać tak zupełnie dla siebie samej. Może to nie poprawia moich wyników, ale za to cudownie wpływa na mój humor, samopoczucie.

Bieganie daje wolność i szczęście i nie pozwolę innym mi tego zabrać. Dlatego drodzy agresywni biegacze, drodzy hejterzy, wam jest źle a mi jest dobrze. Ja będę się uśmiechać, wy możecie robić co chcecie.