Życie wymusza metodę Galloway’a

Cool kola no fot. D.Szymborska

Niedawno, trochę krytycznie odnosiłam się do metody Galloway’a. A dziś musiałam ją zastosować. W wersji niedogmatycznej – biegłam 8km i szłam ostatnie 2km. Bywa. Strasznie ciężko być odpowiedzialną, myśleć o przyszłości itp. Naprawdę dobrze mi się biegło na Grand Prix Warszawy. Pogoda idealna – chłodno i lekki wiaterek. Atmosfera biegu dobra, ale nie taka fajna jak kiedyś. Ponieważ organizatorzy stwierdzili, że jest bardzo dużo startujących to wcześniej (o 5minut) wystartowały kobiety. Pomysł fajny ale miał swoje „ale” bo na starcie trwała dyskusja która wie jak biec. Wcześniej było prościej trzeba było biec za facetami i tyle. Na szczęście się nie pogubiłyśmy. Na 8 kilometrze coś mi się z kolanem popsuło. I tutaj zaczęło się – biec czy nie. Zdecydowałam, że nie biegnę. Nie obyło się bez płaczu. Bo przecież ja ZAWSZE kończę biegi. Dlatego grzecznie przespacerowałam trasą biegu te 2km. Doszłam na metę w czasie 52minut. Nie pchałam się do skanera (numerek ma kod kreskowy). Nie słuchałam wrzasków niemiłej pani, że muszę stać w kolejce, żeby mnie „spisali”. Bo i po co. Nie było co spisywać. Na mecie dostałam puszkę redbula – miła niespodzianka. Moje chłopaki przynieśli mi babeczkę kajmakową. Po takiej ilości glukozy aż mnie roznosi. Grzecznie przykładam lód. Odpowiedzialność, odpowiedzialność to sobie powtarzam bo przecież Berlin za dwa tygodnie i to się liczy!