Biegnij Warszawo – relacja zajęczycy na 65 min

Przed biegiem fot. G.

Po pierwsze G. i T. zrobili życiówki – GRATULACJE! Od tego trzeba było zacząć, a teraz po kolei.

To ja byłam tą z różowymi balonikami. Przyszłyśmy na start wcześniej, na spokojnie, wtedy jeszcze nie było kolejek do łazienek, których organizator postawił zdecydowanie za mało. Potem punktualny start – super! Na starcie udzielałam rad co do picia na trasie, samego biegu. Obiecałam równe tempo i słowa dotrzymałam! Biegło ze mną sporo osób, wyprzedzające pytały się czy jak przyśpieszą to będą kolejne baloniki. Nie było. Niestety organizacyjnie to BW nie wyszło najlepiej. Nie było stref czasowych przy starcie. Jak to bywa wolniejsi i debiutanci byli z przodu. A szczytem wszystkiego była mata na drugim kilometrze – wyobraźcie sobie (ci, którzy nie biegli), że nagle zamiast biec całą szerokością jezdni WSZYSCY mają wbiec na mniej niż JEDEN PAS bo inaczej ich czas nie zostanie zmierzony! Mega wąskie gardło. Musieliśmy iść. Na szczęście potem już aż tak wąsko nie było ale znów na 5 trzeba było się gnieść. Po 4K – fajna niespodzianka od pomarańczowego banku – dym i muzyka. Kolejna rzecz – punkt z wodą. Bardzo mili wolontariusze, którzy nie byli w stanie obsłużyć biegaczy. Mieli miski z wodą i kubeczki w woreczkach – to wszystko wiem bo sama nalałam sobie jeden kubek a drugi wzięłam dla G. Znów niepotrzebna strata czasu. Kolejne „niespodzianki” zwężenia trasy, obstawione nie zwykłymi barierkami ale czymś dziwnym, co spadało z hukiem. Mam nadzieję, że nikomu nie na nogę. Potem już było fajnie…wiadomo z górki – i w przenośni i dosłownie bo podbieg mieliśmy już za sobą a zbieg przed sobą. Na 7 leżał pan w folii termicznej i czekał na pomoc. Potem było jeszcze smutniej, dużo karetek. Fajny doping pod palmą.

Z ekipy biegnącej od początku do końca została tylko G. i T. Na dziewiątym usłyszeli żeby LECIELI. I dokładnie to zrobili, dlatego na początku postu mogłam im pogratulować. Mnie też roznosiło, ale jak przyczepiłam sobie balonik to truchtałam w zadanym czasie.

Spotkałam panią Karinę – biegła w słuchawkach, znajomą redaktorkę portalu parentingowego, C. z którym znaliśmy się z forum o TRI, znajomych z Parkrunu.

I tym sposobem dotruchtałam do mety. I tutaj zaczęło się czekanie. Nie do końca wiem na co, ale zajęło to dobre kilkanaście minut. W międzyczasie musieliśmy się tłoczyć by przepuścić karetki. W końcu medal, woda i do domu. Z balonikami bo mi nie uciekły.

Podsumowując – praca zająca jest ciężka i wbrew pozorom stresująca bo coś ludziom obiecujesz – równe tempo i zadany czas. Udało się!

Organizacja – cóż można oczekiwać więcej, a zwężenie trasy do takiego stopnia to naprawdę coś niedopuszczalnego!!!

To co do zobaczenia za rok! I ustalimy na ile zajęcze! Ale w międzyczasie jest jeszcze dużo do nabiegania!

A teraz trzeba coś zjeść, za chwilę pan kurier przyniesie pizzę…. Mam nadzieję, że będzie to w zadanym i opłacony czasie!

Przed startem fot. G.

Medal fot. D.Szymborska