O triathlonie romantycznie i filozoficznie (uwaga autorka jest z wykształcenia filozofką)

Zakładkowo i romantycznie - dlatego różowa ramka zdjęcia fot. D.Szymborska

Ehh przez większą część zakładki, aż mnie skurcz łydki w czasie biegu nie złapał obmyślałam tekst. Miało być o miłości. Nie tak cukierkowo tylko triathlonowo. O tym, że sport cudowny, dzielenie pasji, wspieranie. No trochę słodkawo/lirycznie. Ale można się pokłócić o zmywanie po zakładkowym śniadaniu…I ułożony tekst wziął w łeb.

Jestem na tyle zmęczona, że tekst o pomidorach z balkonu zupełnie nie przemyślany musi poczekać.

To niech będzie o tej miłości. Może z trochę większym dystansem, mniej harlequinowo. Choć nie uniknę laurki i serduszek bo… właśnie na stole obok mojego komputera pojawiła się cudowna mrożona kawa…

Pływanie, rower, bieganie to wszystko czas kiedy jestem sama ze sobą. Mam dużo czasu dla siebie. Triathlon to sport dla egoistów. Egoistek też. Dziewczyn przybywa, jednak wciąż przeważają faceci. Większość publiczności na zawodach stanowią żony (pierwsze, czasem drugie bo te pierwsze już siły z żelaza dla Ironmenów nie miały) dzieci, koledzy klubowi. Partnerów, mężów mało.

Zaczęłam o tym wszystkim myśleć robiąc ostatnie kółko rowerem wiedząc, że na ostatniej prostej T. będzie stał z butami do biegania i czapeczką z daszkiem. Ja porzucę rower, zmienię buty i pobiegnę. Pewno moglibyśmy inaczej spędzić niedzielę, ale zakładka sama się nie zrobi, a takie wsparcie bardzo pomaga.

Triathlon romantycznie oznacza:

·      Że zostanę obudzona o 3.30 rano, dostanę kanapkę i będę mogła usnąć w aucie, bo będę wiedziała, że zostanę dowieziona na zawody,

·      Że usłyszę DAAAJESZ MISIEK, nawet jak będę wychodzić przedostatnia z wody,

·      Że zobaczę T. na tyle wcześnie by z zapasem wypiąć się z butów i wyrobić się z zejściem z roweru,

·      Że na mecie będą gratulacje, niezależnie od czasu jaki „zrobię”,

·      Że zapach chloru nikomu w łóżku nie przeszkadza (naprawdę nie da się go pozbyć jak się pływa codziennie),

·      Że na rower możemy wspólnie popatrzeć bo widać go jak się siedzi na kanapie…

Triathlon romantycznie to wspólne dzielenie pasji. W nowym sezonie będziemy ustalać w których zawodach razem wystartujemy, zrobimy tabelkę, kto gdzie ma starty A….

To tak jak z maratonem. To było naprawdę wzruszające przebiec razem te 42 kilometry. Na mecie chwyciliśmy się za ręce. „Wiocha” powie ten kto nie przebiegł maratonu, ten kto ma to za sobą wie, że to są naprawdę duże emocje, i tak to chwycenie się za ręce miało znaczenie. Pewno większe dla mnie, bo ja z tych co do takich rzeczy wracają.  Pewno na starość zrobimy razem jakiegoś Ironmena….czemu nie!

W tytule jest, że ma być filozoficznie, ale na tą filozofię co się na studiach uczyłam to nie ma miejsca, a filozofować nie lubię. Najważniejsze jest to, że wiem iż każdy triathlonista potrzebuje miłości i wsparcia. Codziennie (przy zmywaniu też), na zawodach i w życiu też. Egoizm triathlonisty kończy się wraz z końcem treningu. Inna sprawa, że treningi zabierają coraz więcej czasu….

No to żeby było triathlonowo i romantycznie i mimo zmęczonych nóg, obolałego kręgosłupa ubiorę dziś sukienkę i podleję te pomidory na balkonie co o nich też napiszę.