Bieg Kazików czyli dyszka po Radomiu

Medal i drożdżówka fot. D.Szymborska

Dziś wycieczka do Radomia. Udało mi się poznać 3.3K miasta, bo bieg liczył trzy pętelki. Do listy odwiedzony rzeczy mogę jeszcze dopisać cukiernię na deptaku. Jednak zaczynając od początku. Do Radomia z Wawy jedzie się bardzo przyjemnie i szybko. Żeromskiego 55 znaleźliśmy bez problemu bo już trwały zawody dla dzieci. 

To pierwszy bieg, w którym startowałam jako AmbasadorkaFestiwalu Biegowego. Numer startowy i agrafki odebrałam bez problemu. Potem poszliśmy poczekać do kawiarni. Pyszna kawa, herbata, sernik i ciasteczka (jedzenie dla moich kibiców). Potem rozgrzewka w na pobliskim skwerku – tłumy biegaczy. 

Organizatorzy wiedzieli ilu zawodników się pojawi jednak nie postawili żadnych toitoiów. Toaleta w biurze zawodów była miejscem, którego trzeba było się wystrzegać. Dobrze, że odwiedziliśmy cukiernię…. 

Start minimalnie opóźniony. Trochę przepychanki w czołówce stawki. Pętelki ciekawe, z górki, pod górkę. Zero oznaczeń kilometrów. Dobrze, że biegłam z moim Timex Ironmanem z GPSem, bo inaczej bym się pogubiła. Dla mnie wyzwaniem była nawrotka – nie lubię zawracać wokół pachołków, tym razem zamiast pachołka był znak sygnalizacji świetlnej. Duża część trasy brukowana, krzywa niemiłosiernie. 

Kibiców praktycznie brak (tylko okolice startu-mety). Miłym zaskoczeniem byli parafianie z kościoła, który był przy trasie – robiąc pierwsze okrążenie myślałam, że czekają na moment by przejść na drugą stronę, biegnąc drugie kółko zorientowałam się, że oni kibicują i dlatego stoją przed kościołem, mimo, że msza się już skończyła. 

Na drugim okrążeniu była woda – tylko dla wybrańców. Organizator postawił jeden krótki stół i dwóch wolontariuszy (chyba), którzy rozpaczliwie próbowali nalewać wodę z 5 litrowych baniaków do plastikowych kubków, które im odfruwały. Nie stanęłam w kolejce – dosłownie, tylko pobiegłam dalej. Wiało okrutnie. Zawsze w twarz. 

Trzecie kółko – już wiedziałam gdzie bruk jest najbardziej krzywy i starałam się biec bokiem. Meta. Medal na szyję. Wody to już mi nikt nie podał – wydłubałam ze zgrzewki – trafiłam na gazowaną. Jeszcze drożdżówa – też sama sobie wzięłam. Wyglądała mało zachęcająco a okazałą się naprawdę PRZEPYSZNA. 

Nabiegałam 10 miejsce w kategorii wiekowej, życiówki to nie zrobiłam ale z pewnością dobrze się bawiłam. Jednak sam bieg, oprócz naprawdę fajnej atmosfery miał dużo niedociągnięć – brak toalet, brak depozytu (może nie zauważyłam?), niemożliwość skorzystania z wodopoju (chyba, że ktoś miał szczęście i akurat chłopakom się udało wodę nalać, albo miał czas i stał w kolejce), wreszcie samodzielne szukanie wody i drożdżowy. 

Przy całkiem sporym wpisowym to trochę ubogo. Nie potrzebuję kolejnej technicznej lub bawełnianej bluzeczki ale takie podstawowe rzeczy jak łazienka i woda to uważam, że organizator powinien zapewniać. 

Podsumowując do Warszawy wróciłam wybiegana i zadowolona. Wiosna już tuż i w końcu będę mogła się w coś innego ubrać na bieganie, bo jak na razie to na wszystkich zdjęciach jestem w kurtce The North Face, choć dziś miałam już czapkę z daszkiem – w tym wietrze to nie był najlepszy pomysł. A i zdjęłam rękawiczki, bo było mi za ciepło. Idzie biegowa wiosna! 

A do Radomia myślę, że jeszcze podjadę bo mają muzeum, w którym jest dużo obrazów Malczewskiego.

W cukierni fot. D.Szymborska

Końcówka fot. T.