Stopy w chmurach – Richard Askwith – recenzja książki dla freaków

Po basenie pójdę pobiegać, podbiegi już w tym tygodniu zrobiłam, ale....fot. D.Szymborska

Interesuje cię sposób tępienia mrówek w Urugwaju? A może nie daje ci spać nierozwiązany problem śniegu na Alasce? Askwith napisał książkę dla freaków, którą przeczytałam jednym tchem. Teraz zastanawiam się w jakiej kolejności pożyczyć ją znajomym, którzy w tym roku debiutują w Biegu Marduły lub będą się ścigać w Krynicy Górskiej w czasie Festiwalu Biegowego. „Stopy w chmurach” to książka o biegach górskich.

„Droga przechodzi w szeroką kamienną ścieżkę. Nadal biegniemy w górę (no a gdzie mamy biec? W bok?).”

333 strony o tym jak wyglądały i jak teraz wyglądają biegi górskie na Wyspach Brytyjskich. Książka świetnie napisana, dobry dziennikarz pisze z pasją o tym co go pochłonęło bez reszty. Biegi górskie to taki inny świat. Raz biegłam z Baskami – oj działo się, zimą biegam po wydmach w Falenicy (od kilku lat), to wszystko zaledwie namiastki tego z czym zmierzył się i opisał Askwith.

Askwith jak przystało na profesjonalistę (zastępca redaktora naczelnego „The Independent”) zebrał bardzo dużo materiału, przeprowadził wywiady z grupą kilkuset biegaczy i biegaczek górskich. To można zrobić mając zacięcie dziennikarskie gdy pracuje się nad jakimś tematem, jednak Askwith posunął się dalej – to on stał się jednym z biegaczy górskich.  Jego celem było ukończenie Bob Graham 24-hours, za czwartym razem mu się udało.

Książka na tyle ciekawie napisana, że zatęskniłam za moimi lokalnymi Zimowymi Biegami Górskimi. To taka namiastka tego co Askwith przebiegł. Zgadzam się z nim w 100% po górach biegają inni ludzie. Inaczej wyglądają, inaczej się zachowują. To grupa podobnych szaleńców jak lata temu ci co chodzili z plecakiem po Bieszczadach. Inne priorytety, inne cele, inne życie. 

Askwith opowiada o biegach, które wyglądają tak samo od 60 lat i o tych, które się zmieniły i przypominają festyny. Nie krytykuje, nie ocenia – różne organizacje wybierają różne formy działania. A biegacze biegają. To nie jest dyscyplina, która przynosi dużą sławę czy pieniądze. Oczywiście jest szacunek w „środowisku”, w większości symboliczne nagrody. Zaskoczyła mnie skala zakładów bukmacherskich. Nie widziałam nikogo w Falenicy, kto robiłby zakłady. Może coś przegapiłam.

Podsumowując to książka, którą ciężko się czyta gdy za oknem płasko, a najbliższa górka (i jedyna w okolicy) ma 120 do 180 metrów podbiegu… Jednocześnie dzięki temu, że autor sam zmagał się z górskimi trasami, to nie jest książka po której przeczytaniu od razu spakujemy buty i pojedziemy w góry. To lektura, która pozwoli się nam zastanowić, czy świat gór jest naszym światem i ile jesteśmy w stanie dla niego poświęcić, a bez tego się nie obejdzie. To właśnie uświadomił mi Askwith.

Może w przyszłym sezonie pobiegam po górach, na razie muszę (a bardziej chcę) pójść na basen bo trening sam się nie przepłynie. Inna sprawa, że w poniedziałek robiłam mocne podbiegi...

Stopy w chmurach, opowieść o pasji i obsesji biegania, Richard Askwith, Wydawnictwo Galaktyka, Łódź 2014