Elemental Triathlon Olsztyn – relacja z debiutu

Na mecie fot. T.

Jestem triathlonistką! Jak to cudownie brzmi! Po 6 miesiącach treningów pierwszy start. Wybrałam dystans Supersprint. Czyli 0.2K pływania, 8K roweru, 2K biegu i ja to wszystko zrobiłam! Jestem już po, w Warszawie, za niedługo zjem kaczkę z młodymi ziemniakami. Jestem szczęśliwa. A w lodówce chłodzi się szampan. To będzie miły wieczór po miłym dniu.

Pobudka o 5 rano. Rower wieczorem już zapakowany do auta. Kanapki, kawa do jednorazowego kubka i w trasę. A w pudełka makaron bo wiadomo, że człowiek głodnieje. Miła niespodzianka – nie pada! Olsztyn pewno jest śliczny ale ja widziałam tylko lotnisko i jezioro, a jeszcze była Biedronka po drodze. Organizator świetnie to zaplanowała – wielki parking na lotnisku – ogromne ułatwienie! Pakiet startowy – bez kolejki dostałam – worek, t-shirt, czepek (będzie szpan na basenie), numerki na kask, numer na rower, numer na bieg (nie miał dziurek ale T. wyciął i wszystko ślicznie pasowało bo mojego pasa biegowego), ulotki i gazetka. Chyba niczego nie pominęłam. A był jeszcze chip na nogę (następnym razem będę miała swój pasek bo ten był w średnim stanie, ale na szczęście rzep się nie odczepił). 9.00 otwarcie strefy zmian. Miałam dużo czasu na ustawienie wszystkiego, a wcześniej wolontariuszki mnie opisały.

Teraz jak piszę to wciąż mam niedomyte 444 na każdej dłoni, takie same cyferki mam na ramionach i łydkach. Mam nadzieje, że domyję marker szybko bo trochę śmiesznie to wygląda… Jak już ustawiłam rower, ułożyłam sobie wszystko ślicznie, zawiesiłam ręczniczek (patrz zdjęcie – Szymborska rozwiesza pranie w strefie zmian) to zaczęłam się denerwować. Co ciekawe rano wydawało mi się, że bardziej denerwować się nie można, cóż można…. Smarowanie oliwką. Ubieranie pianki. Odprawa.

Zanurzenie w wodzie. Stop. Mnie już wystarczy. Dokładne sprawdzanie ile osób wchodzi do strefy startowej. Nie tylko ja maluję paznokcie pod kolor wstawek w piance!!! Wbieg do wody. Wypicie 3 litrów orzeźwiającej wody w temperaturze 15.01 stopnia. Zamarzające stopy, dłonie których nie czułam i największy problem – twarz, która nie znosiła zimna. Pianka cudowna, jak to się mówi „w siebie” było mi ciepło, ale buzia zamarzała. Cóż ja nie z tych co się z rana chlapią zimną wodą…. Nic to. Jedna bojka, druga i do brzegu. Wybiegam i patrzę na zegarek 12 minut. Kiepsko, trzeba przyśpieszyć…. Nie nacisnęłam stopera i liczyłam czas od 11 tak jak mieliśmy wystartować. Jak się później okazało wystartowaliśmy 7 minut później!!! Czyli taplałam się 5 minut! Zimne pięć minut, oj zimne.

Długi dobieg do strefy zmian. Wyuczone ruchy, zdjąć piankę ubrać kask, zapiąć, jeszcze okulary, buty i wio. Bardzo miły zawodnik obok pomógł mi wydobyć się z pianki. Jak sam mówił jemu się nie śpieszyło…. Bieg z rowerem. Doping trenera. I się zaczęło, podjazd, zjazd, podjazd i tak cały czas a była to pętelka. Do tego wiało. Nie złapałam gumy, nie wyrżnęłam dojechałam.

Odwiesiłam rower, zdjęłam kask i zapomniałam ubrać czapeczki więc biegłam z rozpuszczonymi włosami. Bieg – na początku dziwnie potem normalnie, znów zbieg i podbieg…

Meta, medal i…jestem triathlonistką.

Super szczęście! Dużo doświadczeń, masę do przemyślenia, poprawiania ale duma z samej siebie wielka!

A głód olbrzymi a kaczka i marynowane gruszki czekają….

Dzięki T. i J. za doping, trenerom Jakubowi i Adriannie za to, że spokojnie swój pierwszy triathlon ukończyłam!