Kontuzje – nie panikuj i myśl!

RTG kręgosłupa szyjnego - dużych problemów nie ma....

Chyba jestem przeciwieństwem hipochondryczki, bo lekarzy to staram się omijać szerokim łukiem. Na wizytę umawiam się już w tak zwanej ostateczności. Ostateczność była wczoraj – tak mnie szyja i bark bolały. Zanim o RTG, tabletkach po których powstał tekst o wyższości roweru nad kotem, chodzeniu na piechotę zamiast jeździe autem, będzie o kilku zasadach, które stosuję by unikać kontuzji.

Kontuzje:

1.     Kontuzje nie pojawiają się w nieważnych momentach cyklu treningowego, zdarzają się przed zawodami, ba przed tymi najważniejszymi w sezonie. Niby każdy to wie, ale może warto się zastanowić dlaczego? Ot zwyczajnie przetrenowanie! Oczywiście łatwo napisać, trudniej zrobić, ale można ich uniknąć trenując mądrze. Szaleństwo treningowe przed ważnym startem – kontuzja murowana, spokojny metodyczny trening i start będzie lepszy!

2.     Lekceważone kontuzje stają się dużo poważniejsze. Słuchaj organizmu, słuchaj siebie – trzymam się tej zasady. Coś mi nie gra, zrobię podmiankę treningów, coś mi mocno nie gra to odpuszczę (no dobrze to rzadko, ale tak robię). Tak jak przy bieganiu wiem co próbuje mi przekazać moje ciało tak z pływaniem i rowerem wciąż się uczę słychać sygnałów i ich nie lekceważyć. Do zrozumienia swojego ciała trzeba doświadczenia, czasu, ale NIGDY nie można lekceważyć tego co do nas „mówi”!

3.     Wizyta u DOBREGO lekarza. Pewno, że są portale, które polecają tylko dobrych medyków, pewno, że prywatnie (w większości przypadków) będzie szybciej, tyle, że szybciej/drożej wcale nie znaczy lepiej. Najważniejszy jest lekarz. I tutaj trzeba być naprawdę ostrożnym, zła diagnoza potrafi zrobić wiele złego naszemu organizmowi. Leczenie nie tego co trzeba, rady w stylu – nie trenować, to niestety skutki braku wiedzy lekarzy. W teorii warto by chodzić tylko do lekarzy sportowych, w praktyce jest ich bardzo mało i mają odległe terminy. Ja staram się mieć kilku sprawdzonych – ortopeda, chirurg i lekarz ogólny – ich zdanie/opinię biorę na poważnie, nie popadam też w paranoję odwiedzania „miliona” specjalistów by zweryfikować jedną diagnozę.

4.     Czytanie ulotek dołączanych do leków i mądre zażywanie lekarstw. Czytam, to małym druczkiem też. Niestety lekarz często nie pyta się nas na co chorujemy, jakie inne leki przyjmujemy, nie zająknie się o skutkach ubocznych leku, ot wypisze receptę i tyle. A to my będziemy nasz organizm szprycować lekami, dlatego dobrze wiedzieć jak działa dany specyfik, co możemy zyskać co stracić, a najważniejsze jest to by lekarz rozumiał nasze treningi, bo lek stosowany przy tak zwanym siedzącym trybie życia nie zawsze nadaje się dla tych co uprawiają sport (np. podnosi ciśnienie).

5.     Cierpliwość. To chyba najtrudniejsze w czasie kontuzji, jak już się jej dorobimy to nie pozostaje nic innego niż się wyleczyć do końca. Nie ma nic gorszego od nawracających kontuzji, które psują nie udział w jednych zawodach ale cały sezon!

Tak to jest teoretycznie, tak powinnam się zachowywać. Wiadomo TRI sezon to wakacje, coraz bliżej to i treningi intensywniejsze. Patrz punkt pierwszy. 

Nie lekceważę – punkt drugi, zawsze daje sobie dwa dni – przestanie boleć super, maści zadziałają jeszcze lepiej, nie przestanie to trzeba iść do lekarza. 

Punktu trzeciego wczoraj nie udało mi się spełnić, nie było „mojego” ortopedy, dostałam receptę (patrz punkt czwarty) ulotkę przeczytałam, a potem….potem nie za bardzo pamiętam co się działo bo cały dzień przespałam, próba dobudzenia się w czasie treningu na rowerze – na dziewiątym kilometrze zaczęłam przysypiać. Wróciłam do domu, bo to nie miało sensu. I te metafory w głowie – rower vs kot…… po wyniki RTG poszłam piechotą bo bałam się, że usnę za kierownicą. 

Nie jest źle. Ogromną zaletą trenowania triathlonu jest to, że cokolwiek bym nam się popsuło to (z reguły) możemy „coś” trenować. 

Mam przerwę (4 dni w pływaniu), trudno, patrzę na punkt piąty i jestem „dzielna”. Na szczęście jest co biegać i co jeździć!