Bolący Achilles i brunch

Wiosenne kanapki fot. D.Szymborska

Dziś stałe tempo. Bez szału bo Achilles pobolewa. Zawsze coś pobolewa, ale jak to coś też trochę puchnie to jest gorzej. Inna sprawa, że takie mini lub maksi (różnie to bywa) kontuzje nie zdarzają się od tak sobie. One zawsze pojawiają się przed zawodami. Im ważniejsze zawody tym większe kontuzje – jakaś taka dziwna prawidłowość. 

Dziś w Kabackim oprócz wielu biegaczy było jeszcze więcej owadów. Coś obrzydliwego! Nie żebym się ich brzydziła, ja po prostu nie cierpię jak mi coś próbuje do buzi wlecieć! A dziś szczególnie przy polach latających nieprzyjaciół było masę, do tego stopnia, że czasami wolałam zasłonić sobie ręką buzię i odbijać owady niż oddychać nosem. Średnia zabawa. Jednak jak mróz jest to nic nie lata. Chyba nie ma pory roku, która miałaby same zalety. Może jesień? Wtedy nie jest za zimno, nic nie pyli a to, że pada nie jest dla mnie zbyt dużym problemem. Dziś biegałam w towarzystwie. Ale się nagadałam, bo jak tempo konwersacyjne to konwersuję! 

A brunch prosty, kanapkowy ale z pomidorem i ogórkami małosolnymi – czyli taki na czasie. Samymi kanapkami to bym się nie najadła więc były jeszcze jajka sadzone. W efekcie tak się objadłam, że jakoś nie zamierzam nic na kolację gotować….