Posthipsterskie śniadanie na Moko – Głodomory

Dla głodomorki - jajka po turecku fot. D.Szymborska

Kiedyś to byli hipsterzy i hipsterki teraz to wszystko jest post. Co nie zmienia faktu, że byli hipsterzy pościć nie lubią, wolą być po….śniadaniu.

Mamy taki posthipsterski (sic!) zwyczaj z G., że albo biegamy albo jemy śniadania na mieście, wspólnie, tak mniej więcej raz na miesiąc, bo tak nam się udaje zgrać terminy.

Tym razem jadłyśmy. Restauracja Głodomory na Mokotowie, to druga odsłona znanej hipsterom i posthipsterom pewnie też, knajpki z Żoliborza.

My kierujemy się w wyborze śniadaniowni tym, żeby dojazd/odjazd nie zabrał nam połowy dnia. Obydwie startujemy z Mokotowa, więc taka ulica Gagarina, to wręcz idealne miejsce na wspólne śniadanie.

Dlaczego posthipsterskie? Najłatwiej będzie porównać do Aioli MINI naPlacu Konstytucji, w Głodomorach nie ma gimnazjalistów na wagarach, nie ma promocji na śniadanie, co oznacza, że nie ma tłumu, ceny są wysokie tak jak jakość jedzenia. Otwierają o 8 i karmią do 23. Ta druga godzina jest może trochę mniej istotna w kwestii śniadań. Cechą wspólną jest długi (niestety) czas oczekiwania na zamówienie.

W Głodomorach zjadłam „jajka po turecku” – to taka wariacja shaksukowa – tyle, że zamiast pomidorów jest papryka i cukinia. Naprawdę pyszne danie, trzy jajka dużo warzyw i dużo fety. Jedyne co mnie zastanawia to rozmiar tych jajek, przepiórcze to nie były, tylko takie kurze, takie malutkie. Z reguły to oznacza trójkę na skorupce i straszne życie kury, ale mam małą nadzieję, że to były tak wybiegane kury, że po prostu znosiły malutkie jajka i biegły dalej…..

Na jednej ścianie talerze na drugiej sztućce fot. D.Szymborska

Kawa też smaczna, obsługa miła, tyle, że czas czekania na zamówienie – dwa śniadania, dwie kawy, w lokalu (na jakieś 120 osób) jeszcze dwoje gości, to było prawie półgodziny. Wolę nie myśleć ile się czeka jak jest tych osób, dajmy na to pięćdziesiąt…..a pewno tak będzie w weekend. Jest też ogródek, tyle, że ulica obok bardziej przypomina autostradę niż osiedlową drogę.

Teraz pozostaje szukać kolejnego miejsca na śniadanie, bo, że biegamy po Kabackim z G. to już dawno mamy ustalone!