30K w lesie – sam na sam ze sobą

Las Kabacki fot. D.Szymborska

Większość treningów robię sama. Samotnie to byłby źle powiedziane, jednak sama dobrze to opisuje. Dziś długie wybieganie i to w tygodniu. Znaczy się, że spotkałam dosłownie kilka osób w lesie. Przez trzy godziny można dużo myśleć. 

Pierwsze trzydzieści minut to rozgrzewka – dla nóg i mózgu. Kolejna godzina to wyciszenie. Mniej więcej po dwóch godzinach biegu przychodzi ten moment, gdy nie trzeba specjalnie myśleć. Organizm przyzwyczaja się do ruchu nóg, mózg orientuje się, że tak łatwo nie zrezygnuje i nie przerwę treningu z powodu bólu. Wszystko dzieje się tak jakby obok. Kilometrów przybywa, zmęczenia też, jednak nie trzeba już siebie przekonywać, że warto biec dalej. Się biegnie. Nie przeszkadzają mokre nogi (przemoczone w drodze do lasu), chlupot napoju w plecaku. 

Zauważam inne rzeczy. Miejsca gdzie jest dużo śniegu – z podmuchem zimna, części lasu w których powietrze jest cieplejsze, raz zima raz wiosna. Gdy wracam do auta, jestem zmęczona ale szczęśliwa. Co wybiegane to moje. Co wymyślane też. 

Inna sprawa, że spędzenie ponad trzech godzin w lesie oznacza, że cały dzień będę próbowała nadrobić godziny, które mi zniknęły. 

Słowo niedoczas… jednak wolę niedoczas i zadowolenie niż czas i brak treningu! Inna sprawa, że został mi jeszcze drugi trening – sala gimnastyczna a mój organizm zbyt dobrze się nie zregenerował. Jutro sobie odpocznę! A co!