Bieganie koszmarne/cudowne* (niepotrzebne skreślić)

Wlepka na drzewie w Lesie Kabackim fot. D.Szymborska

Bieganie jest cudowne gdy: świeci słońce, wieje orzeźwiający wiaterek, trasa biegowa jest ciekawa, biegnie się by sobie wszystko przemyśleć, lub też biegnie się w towarzystwie i w tak zwanym tempie konwersacyjnym pokonuje się kolejne kilometry. Bywa, że ćwiczenia biegowe tak wciągają, że gdyby nie piszczący zegarek to w ogóle nie wracalibyśmy do auta. Cudownie jest też gdy w końcu udaje się nam wbiec na górę, która zawsze była daleko na horyzoncie. Uśmiech nie schodzi też z twarzy gdy zrobimy życiówkę – wszystko jedno czy chodzi o dystans czy czas. Szczęście nie mija gdy po dobrze wybieganym treningu wracamy do domu.

Bieganie jest koszmarem gdy: zapomnieliśmy czym jest ta świecąca gwiazda podobno zwana słońcem, gdy wszystko boli, gdy każdy krok sprawia ból, gdy monotonia trasy powoduje to, że wydaje się nam, że biegamy na bieżni stacjonarnej tyle, że ustawionej na świeżym powietrzu. Beznadziejnie jest też wtedy gdy, liczymy minuty albo kilometry czekając aż trening się skończy. Perspektywa powrotu do domu wcale nas nie cieszy bo wiemy, że przyjdzie czas kiedy znów będziemy musieli wyjść na trening.

Z bieganiem bywa różnie. Dziś dla mnie to był trudny trening. Dłuższe wybieganie przy delikatnie mówiąc, nie najlepszej formie psychofizycznej. Jutro będzie lepiej a kiedyś szczęka się zagoi…..

Najpierw w podeszwę wszedł śnieg, potem błoto fot. D.Szymborska