Orlen Warsaw Marathon – relacja

Medal fot. D.szymborska

Umyta, przebrana, odciski nasmarowane, lód przyłożony do bolących miejsc. Maraton przebiegnięty. Dużo emocji. Nigdy nie biegłam z T. a tutaj taka miła niespodzianka finisz za ręce przez metę! Ach. Romantyczna się robię.

Wracając do samego maratonu organizacja na tip top. Start – szybko bez czekania, w miłej atmosferze. Punkty z piciem obsługiwane przez sprawnych wolontariuszy. Oznaczenia co kilometr. Na samej mecie też wszystko super zorganizowane – folijka, woda, medal. Nie było tłumu, nie było kolejek. Miło sympatycznie.

Jest tylko małe „ale”, na trasie z wyjątkiem Ursynowa nie było dopingu. Czułam się trochę idiotycznie. W koszulce, z numerkiem z tłumem innych ludzi, przez pola, łąki. Oczywiście asfaltem, ale to chyba nie o to chodzi w maratonie w stolicy europejskiego kraju?

Obcokrajowiec, który biegłby w tym maratonie pomyślałby, że Warszawa to kilka starych budynków, jedna brukowana ulica, a reszta to drogi szybkiego ruchy, pola, łąki i las. Dziwnie.

Teraz poczekam na zdjęcia, organizator zapewnia je za darmo na swojej stronie, pozostaje mieć na dzieję, że a) będę na jakimś b) ładnie wyszłam. Poczekam 24 godziny.

Medal ładny ale nic specjalnego. Dowiesiłam już do kolekcji.

To był dobry dzień, piękna pogoda, dużo kilometrów w nogach, ale i radość z romantycznego końca ogromna. Dziś nie liczył się czas, dziś było inaczej. Pierwszy raz nie mogę nic napisać o samotności długodystansowca, bo samotna to nie byłam.

Ps. Fundacja dla której zbierałam pieniądze tym razem nie dopingowała na trasie. Szkoda. Wszystkim, którzy kupili moje kilometry, serdecznie dziękuję.