5K w Wiązownej – relacja ze startu

14 kobieta na mecie, 4 w K30 ubrana była w krótkie spodenki bo przecież już marzec fot. pani kibicująca

Już kilka razy mówiłam, że bieganie tam nie ma ani uroku ani sensu, a jednak COŚ w tym jest. Może szybka trasa? Może wysoki poziom startujących? Bo cała reszta to: wiatr i super długie czekanie na start, brak miejsc parkingowych, stosunkowo drogie wpisowe.

Wiązowna – takie miejsce na mapie biegowej, które ma historię, do którego przyjeżdża się biegać naprawdę. Nie ma kapeli na trasie, ewentualnie ktoś grillujący w swoim gospodarstwie wyjdzie na chwilę przed płot i poklaszcze. Nie kibiców, bo ciężko żeby stali w polu, a trasa wiedzie przez pola, lasy i wsie. Może też pora roku nie przekonuje lokalnych mieszkańców do dopingu. Przypomniałam sobie lato w Suszu, takiego zaangażowania mieszkańców to ja nigdzie nie spotkałam, tam miasteczko żyło tą triathlonową imprezą, tutaj mieszkańcu po raz XXXV z godnością znosili „tych biegaczy”.

Ostatni tydzień zamiast trenować chorowałam, do wczoraj start stał pod dużym znakiem zapytania, ot zwyczajnie nie wiedziałam czy będę na tyle dobrze się czuła żebym miała siłę stanąć na starcie. Nie żałuję, że pobiegłam, oczywiście, że chciałam szybciej, lepiej ale to był dobry sprawdzian na początek sezonu. 14 miejsce OPEN kobiet i 4 w kategorii wiekowej (K30).

W Wiązownej spędziłam kilka godzin bo:

· Wiedziałam, że jak przyjadę później to nie będę miała gdzie auta zaparkować,

· Odbiór pakietów był możliwy tylko dzisiaj do godziny 11,

· Bieg na 5K startował dopiero o 12.15.

Dodatkowo, to nie jest miejsce, gdzie warto zapraszać rodzinę do kibicowania, wieje, wieje i jeszcze raz wieje, organizatorzy zapewniają kuchnię polową, jest darmowa kawa, ale zwyczajnie nie ma gdzie pójść, można spacerować po polach i tyle. A jak biegniemy półmaraton to jednak trochę nas nie ma i rodzina i znajomi zdążą zmarznąć i wynudzić się porządnie.

Pakiet startowy, w skład którego wchodził jeszcze worek na buty fot. D.Szymborska

Przed Biurem Zawodów fot. D.Szymborska

Z dobrych rzeczy to ujęła mnie wolontariuszka na mecie, która nie tylko powiesiła mi medal na szyi ale jeszcze złożyła gratulacje i uścisnęła dłoń. Chwilę mi zajęło, zdjęcie przepoconej rękawiczki, wolontariuszka poczekała cierpliwie i życzyła udanego dnia i zapraszała za rok. Nie wiem na ile starczyło jej takiego entuzjazmu ale ten, który mnie spotkał był bardzo miły.

Sam odbiór pakietów też miły, taka organizacja pracy, by każdy chętny wolontariusz z okolicznych wsi miał zajęcie. W jednym miejscu można odebrać numer startowy, do którego już wcześniej ktoś przyczepił agrafki, w drugim miejscu wydaje się worek z „dobrami”, kto innych wręcza bluzeczkę, każdy się uśmiecha i życzy powodzenia.

Co będzie za rok to nie wiem, zobaczymy, dziś zmęczona zastanawiam się co zjeść na obiad i cieszę się z ładnego medalu do kolekcji wiązowskich liści, których już kilka mam.